"Ο Νίκος λοιπόν αυτόν το Δεκέμβρη μου δήλωσε πως θα φύγει για τη Νορβηγία. Η Ελλάδα που αγάπησε και αγαπά τον διώχνει. Δεν θέλει να φύγει αλλά θέλει να βρει αυτό που θα τον εμπνεύσει, να βοηθήσει ξανά τους συμπολίτες του. Εγώ κατάλαβα πως φεύγει με πίκρα γιατί δε μπορεί να βοηθήσει. Είναι αλήθεια, ένας ανθρωπος που αντιμετωπίζει το πρόβλημα της ανεργίας, ένας άνθρωπος που έχει ανάγκη από  βοήθεια είναι ένας προσθετέος στη συνάρτηση της κρίσης."

Τον  Νίκο τον γνώρισα στα 15 μου σε μια κατασκήνωση  Από την αρχή τίποτα δεν φανέρωνε πως θα γινόταν ένας από τους καλυτερους μου φίλους. Τα χρόνια πέρναγαν και ανταμώναμε κάθε καλοκαίρι στη κατασκήνωση.  Είχαμε αρχίσει να συναντιώμαστε και στη πόλη που μέναμε..  Μαζί περάσαμε κάποια χρόνια στη κατασκήνωση σαν ομαδάρχες. Όταν έγινα αρχηγός ήταν από τους πρώτους που απαίτησα να έχω για συνεργάτες μου. Αποδείχθηκε απαραίτητος για τη συνοχή του επιτελείου που είχε την ευθύνη της λειτουργίας της κατασκήνωσης. Εκεί ανακάλυψα τη προσωποποίηση του εθελοντή αλλά και του αλτρουιστή. Εργασίες που έπρεπε να κάνουν τα ομαδόπουλα του, τις αναλάμβανε μόνος του σαν έβλεπε οτί αυτά κουράζονταν και τις φανέρωνε για δουλειά δική τους.  Τα χρόνια πέρασαν. Ο Νίκος σπουδάζει στην Αθηνα. Παράλληλα μαθαίνει τη γλώσσα των κωφών. Συμμετέχει ενεργά σε δράσεις της Διεθνής Αμνηστίας. Τρέχει από το πρωί ως το βράδυ για να βοηθήσει συνανθρώπους του. Στις ποιο δύσκολες στιγμές των οργανώσεων ακόμη και όταν αυτές παραπαίουν ο Νίκος παραμένει δραστήριος σκορπώντας ελπίδες. Αργότερα εργάστηκε σε ιδρύματα με παιδιά  με ιδιαιτερότητες. Τους έλεγε ιστορίες τα βράδια για να κοιμηθούν από αυτές που λέγαμε στον Ταΰγετο. Τα παιδιά τον αγαπούσαν γιατί ήταν στοργικός μαζί τους. Τα σαββατοκύριακα και στις διακοπές θα έκανε συντροφιά σε μια τυφλή κοπέλα .  Ταξίδευε μαζί της γιατί δεν είχε δικούς της ανθρώπους να της συμπαρασταθούν σε μακρινά ταξίδια. Τα τελευταία καλοκαίρια διδάσκει  την ελληνική γλώσσα στους ξένους επισκέπτες ενός νησιού του Αιγαίου. Για τρεις μήνες παραμένει μακριά από φίλους και συγγενείς εξοικονομώντας ελάχιστα χρήματα. Τον συναρπάζει να μεταδίδει τη γλώσσα μας στους ξένους. Ο Νίκος με λίγα λόγια χειμώνα καλοκαίρι βράδυ πρωί είναι έτοιμος να βοηθήσει τον συνάνθρωπο του.  . Οσοι τον γνώρισαν τον αγάπησαν με πάθος. Ο Νίκος λοιπόν αυτόν το Δεκέμβρη μου δήλωσε πως θα φύγει για τη Νορβηγία. Η Ελλάδα που αγάπησε και αγαπά τον διώχνει. Δεν θέλει να φύγει αλλά θέλει να βρει αυτό που θα τον εμπνεύσει να βοηθήσει ξανά τους συμπολίτες του. Εγώ κατάλαβα πως φεύγει με πίκρα γιατί δε μπορεί να βοηθήσει. Είναι αλήθεια, ένας άνεργος ένας άνθρωπος που έχει ανάγκη από  βοήθεια είναι ένας προσθετέος στη συνάρτηση της κρίσης. Δεν θέλει να μείνει γιατί δεν θέλει να είναι  μέρος του προβλήματος και να ζει σε βάρος των αλλων. Σιγα που ο Νίκος θα δήλωνε άνεργος για να πάρει το επίδομα. Ο Νίκος είναι ένας από τους χιλιάδες που αποχωρούν. Λοιπόν δεν είναι ριψασπις μήτε αυτός μήτε οι χιλιάδες που φεύγουν από την Ελλάδα. Ελπίδα ζητάνε και ελπίδα θα φέρουν γιατί θα ξαναγυρίσουν. Εμείς ας μείνουμε εδώ να γκρινιάζουμε για ότι δεν αλλάζει για ότι δεν θα αλλάξουμε σκάβοντας τον τάφο μας και  εξοβελίζοντας το χρόνο που θα φέρει αυτούς τους χιλιάδες ξανά πίσω.  Η Ελλάδα δεν εμπνεέι.

                                                                     Γιάννης Λάσκαρης (laskaris0@gmail.com)